Borsten op vakantie

Er is weinig zo lekker als thuiskomen na drie weken kamperen. Begrijp me niet verkeerd, ik hou van vakantie en slapen in een tent. Maar het waarderen van het gewone, de vertrouwdheid van wat zo eigen is, dat geeft een speciaal soort heerlijkheid.  

Warm water uit een kraan. Veel water uit een kraan. Überhaupt een kraan. Slapen op een matras in een kamer zonder muggen. Poepen zonder de vrees dat de Franse buurman ook moet en het haakje van de wc het niet houdt. Mijn eigen fijne koffiekopje samen met drie ongelezen weekeindkranten. Ik waardeer het zó hard, tot het langzaam weer vanzelfsprekend wordt.

Het deed me denken aan de tijd dat ik nog borstvoeding gaf. Precies zo’n vanzelfsprekendheid was het voeden aan de borst. We deden het, het was normaal en alledaags. Soms was het saai of zag ik er tegenop, vaak was het gewoonweg prettig en dat was het.

Toch waren er ook momenten dat ik het voeden zo erg koesterde, dat ik bijna ontplofte van geluk. De keer dat mijn dreumes een koortsstuip had en ik even dacht dat ik hem verloor. Zelden was ik meer dankbaar dan toen hij nog half buiten westen weer bij me ging drinken.

Of toen er eentje een virus had waarbij elke vorm van voeding er direct weer uit kwam. Ik kon hem elk half uur een klein slokje troost en voeding geven, het enige dat hij wél binnenhield. Een zucht van verlichting gaf het me elke keer weer als hij wat druppeltjes dronk.

Ik herinner me die ene vakantie dat mijn peuter door alle verandering absoluut niks meer wilde eten of drinken, behalve bij mij aan de borst en hij mager maar gezond weer thuiskwam. Het was vermoeiend maar ik had niet geweten wat ik zonder het voeden had gemoeten.

Dan het moment dat hij kiezen kreeg en het borstdrinken te veel pijn deed. Hij weigerde drie lange weken. Toen ze eindelijk doorgekomen waren en hij voor het eerst weer bij me dronk: hij wilde nog! Gelukkig.

Een kindje aan de borst is voor mij zo normaal en vanzelfsprekend geweest en toch kijk ik er met een bijzonder gevoel op terug. Behalve tijdens mijn werk zal ik persoonlijk niet meer het speciale gevoel van een kindje voeden ervaren. Natuurlijk heb ik altijd nog mijn thuiskomsten na een vakantie. Dat haalt het niet bij de intensiteit van mijn lieve kindjes die bij me dronken, maar ik doe het ermee. Elk jaar weer hoop ik!  
 

---