fase

Vanochtend zat ik op het toilet en keek ik uit op een stapel Donald Duckjes die over de badkamervloer verspreid lag. Deze Duckies liggen ook op de eettafel, in onze bedden en in de auto. Ik realiseerde me: mijn gezin zit in de Donald Duck fase.
 
Als verloskundige leerde ik dat een bevalling doorgaans in waterige fases gaat. De start is een zee die kabbelt maar waarin van alles gebeurd. Daarna komen de weeën die krachtig zijn als hoge golven. Tussen het surfen door kun je ademhalen, even bijkomen. Voor het moment van uitdrijven is een moment stilte, de rust die een tsunami voorspelt. En dan is daar die vloedgolf waarna je baby voor het eerst boven water komt.
 
Als moeder kwam ik achter heel andere fases. Ook dan kwamen en gingen de momenten en ging alles ook weer voorbij. Het grappige was, dat ik bij mijn eerste zoon dit perspectief totaal niet kon zien. Huilde mijn baby een paar weken veel en was hij onrustig, dan was ik ervan overtuigt dat het nooit meer anders zou zijn. Alsof we samen eeuwig in een bootje zaten en ik nergens vaste land zou zien. Hoe vermoeiend (en een tikkeltje eenzaam) was dat! Door de fases te doorleven (of misschien was het meer overleven) merkte ik dat dingen echt weer veranderde, dat tanden heus doorkwamen en ik niet voor altijd een kind aan de borst zou hebben. Deze kennis gaf me bij mijn tweede en derde zoon veel rust en vertrouwen, ik zag het grotere plaatje en kon vooruitkijken.
 
Inmiddels kijk ik weemoedig terug op de fases die ik toen zo vanzelfsprekend vond maar die ik nooit meer in de hoedanigheid van een jonge moeder zal meemaken. Alle ondergekotste hydrofielluiers, het gevoel van een vredig slapend baby’tje aan de borst, het zeulen met de maxi cosi, het genieten van middagslaapjes, het zesmiljoen keer opruimen van de door een dreumes uitgeruimde keukenlade of het overal in huis tegenkomen van Duplo, Kapla of Pokemonkaarten.
 
Alles gaat voorbij en dat is juist een van de charmes van het leven (of van een bevalling), maar juist daarom had ik mezelf gegund iets meer te genieten van de verschillende fases in plaats van me op te winden over de zooi op de grond. Ik ben vandaag meteen begonnen en wat blijkt: het stripje op de achterkant van de Donald Duck is nog steeds zo leuk als toen ik hem als kind zélf overal in huis liet slingeren.
 
 

---