fiets gejat!

Fiets gejat!
 
Mijn mooie Gazelle waar ik op reed toen ik net een tweetal was geworden. Stralend en met gevoelige borsten, maar voor de buitenwereld nog niet zichtbaar dat er een grootse liefde in me nestelde. Maanden later fietste ik met hem in de draagdoek onverschrokken door de straten van Amsterdam. Man wat was ik trots.
 
Verhuisd naar Haarlem kocht ik een zitje voorop. Nu was ik zelfs zonder kind duidelijk een fietsende moeder. Ik hoorde bij de club! Toen kwam het tweede kind en ging ik tijdelijk vreemd met de bakfiets. De Gazelle bleef ook en kreeg een achteropzitje. Er kwamen discussies over wel of geen helmpje. Angst is misschien een slechte raadgever maar dat fietsen zo eng kan zijn leerde ik pas toen het ventje zélf ging fietsen. Als je denkt dat bevallen spannend is...

Uiteindelijk werd de fiets geüpdatet met een zadeltje voorop en achter een beugelding met steuntjes. Ik had inmiddels drie kinderen in leven weten te houden in het verkeer. Ik was trots op mezelf, mijn kinderen en mijn fiets en zelfs de fietstassen had ik volledig in mijn positieve zelfbeeld geïntegreerd.
 
Maar nu is hij dus weg.

Bij mijn nieuwe fiets zijn geen moedersporen te bekennen. Ik zou bij wijze van spreken gewoon een jonge student zonder kinderen kunnen zijn. Oke, misschien niet echt jong, maar wel heel kinderloos. In het begin vond ik het moeilijk. Mijn identiteit was weg, ik was mezelf een beetje kwijt. Maar langzaam ervaar ik nu iets nieuws; ik ben vrij! Mijn kinderen kunnen nu zelf fietsen, dit is the end of an era! En natuurlijk is het voorbij gevlogen en heb ik onderweg wel genoten maar nooit niet genoeg. Koester je fiets maar vooral de gevulde stoeltjes.