my baby just cares for me

Ik bracht mijn oudste zoon (9) naar bed. We bespraken de dag en dat ging zo:
 
Ik: Ik hou van je.
Hij: Weet ik.
Ik: Hoe dan?
Hij: Ik voel het soms.
Ik:  Wanneer?
Hij: Toen ik ziek was.

Toen hij ziek was, niks ernstigs gewoon een flinke griep, was zijn dag gevuld met koortsachtig slapen in het grote bed, spugen en af en toe een slokje water nemen. ’s Nachts sliep hij tegen me aan en ook overdag wilde hij liever niet dat ik de slaapkamer uitging. Dat deed ik af en toe wel, ik heb nog twee kinderen, een huishouden en oh ja, een eigen bedrijf (dank Veronique voor het uit handen nemen van zo’n beetje alles wat er die week zakelijk gepland stond!!). Maar op de momenten dat ik de rust had, kroop ik naast hem en lagen we daar zo’n beetje samen te liggen. Geen boek, geen tv, geen tablet en geen gesprekken. En eerlijk gezegd was dat enorm fijn. Vol overgave samen zijn en al het andere zoveel mogelijk op de achtergrond.
 
Het deed me denken aan een kraambed. Op het nieuwe leven na, was het vrijwel hetzelfde: in bed liggen met je kind tegen je aan, kleine beetjes drinken geven en de overgave aan het geen kant op kunnen. Ik moest hulp inschakelen van vrienden en familie. Ik zag stof liggen op plekken waar ik anders niet zo lang naar lag te staren. Ik moest veel loslaten maar kreeg ook de mogelijkheid mijn grote jongen extra te laten voelen dat ik er voor hem was.
 
De koorts was na een weekje wel voorbij, voetballen werd weer belangrijker dan dichtbij mama zijn. Een kraambed duurt langer, nieuw leven vraagt gelukkig meer tijd dan een paar dagen. Wat zou ik graag willen roepen tegen alle toekomstige ouders: koester die eerste weken, je baby voetbalt sneller dan je denkt. Geef je over, verwonder en scoor!
 

---