Perfecte moeders bestaan niet maar wij wel

Over Veronique en mij denken moeders weleens dat wij zelf alleen maar een fantastische borstvoedingstijd gehad hebben. Is ook zo, hou die gedachte vast. En we hebben altijd een schoon huis, goed luisterende kinderen en snauwen nooit maar dan ook nooit tegen onze mannen.
 
Neemt niet weg dat we in onze voedingsjaren ook hardcore kloven, spruw, borstontstekingen, een abces, medicatiegebruik, overproductie, borstweigeraars, nachtvoedingen tot sint-juttemis, doorweekte matrassen, de helft van de kolf thuis vergeten, de afgekolfde melk in een hotel vergeten, het flesje onder de kolf scheef dus alles nat, flesweigeraars, onderproductie, depressies, doeken vol teruggegeven melk, discussies met huisartsen/CB artsen/kinderartsen, verdwenen toeschietreflex, schildkliergedoe en ondergewicht hebben gehad.
 
Dat we er beiden goed op terugkijken komt waarschijnlijk omdat we bovenstaand verspreid hebben over vele jaren, maar ook omdat het voeden meestal gewoon heel erg fijn was. Fijn om onze kinderen dichtbij te hebben, de flow van oxytocine even door de dag heen te laten wapperen. Hen in slaap te krijgen met onszelf en andersom, weer rustig te voeden na schrik. De kleine bommetjes van antistoffen bij hoge koorts. Het maakte het leven met een baby, of met een baby en een dreumes, of met een baby en een dreumes en een kleuter (hoe dan) er gewoon zoveel makkelijker op. Het voelt heerlijk als je voelt dat je van je kind houdt en het samen fijn is. Nog steeds, ook zonder drinken aan de borst en zelfs als de helft van de kinderen al volwassen is.
 
Dat onze gebaren rustiger en onze stem zachter is als we bij jou en je baby zijn, komt door de herinnering aan onze eigen zoektochten. Ons lijf weet het gewoon nog zo goed, het voelt vertrouwd. Het maakt dat we in jou als moeder (of vader) vertrouwen hebben en je het plezier en de ontspanning met zoveel vanzelfsprekendheid aanreiken. Niet omdat het bij ons altijd makkelijk was, maar omdat we er met terugwerkende kracht zo van genoten hebben.