Wat heeft je schoenmaat met borstvoeding te maken?

Geheel in het thema ‘je ziet het pas als je het doorhebt’ heb ik jarenlang op te kleine schoenen rondgelopen. Ik was namelijk vanaf mijn achttiende een vrouw met een bescheiden maat 38 en dat wilde ik graag zo houden. Dat ik twintig jaar en drie kinderen later ietsje grotere voeten had gekregen, ging er niet in. Zelfs niet toen ik pijnlijke tenen kreeg. Of koude tenen. Nee zelfs niet toen mijn teen via een gaatje uit mijn sneaker piepte, zag ik het niet. Tja…
 
Pas toen ik schoenen van een vriendin kreeg die weliswaar een beetje lomp stonden maar heerlijk warm en zalig liepen én maat 40 hadden, viel het kwartje. Blijkbaar kan ik fascinerend lang onwenselijke gedachten of gevoelens negeren.
 
Als lactatiekundige voel ik me soms de schoenen van mijn vriendin. Veel moeders zijn ervan overtuigd dat het geven van borstvoeding hun gemakkelijk af moet gaan, het is immers zó natuurlijk. Daardoor mogen ze niet zeuren als het pijn doet, moeten ze doorbijten tot de tranen hen in de ogen staan. Of ze denken dat zij als enige het trucje van aanleggen maar niet onder de knie krijgen, niet wetende dat de heftige bevalling dat trucje tot een soort abracadabra heeft gemaakt. En soms maken alle verschillende adviezen van alle verschillende goedbedoelende zorgverleners je zo in de war dat je bij wijze van spreken in de winter op slippers loopt. En je voelt ergens heus wel dat het niet klopt, maar ja, je wil zó graag dat het werkt!
 
Als het kwartje dan valt geeft dat ruimte voor verandering en mildheid. Opeens zie je hoe hard je gewerkt hebt met je baby wel/niet aan de borst. Hoe dapper je van start bent gegaan en hoe ver je gekomen bent. Hoe streng je misschien geweest bent en hoe lief je eigenlijk mag zijn voor jou en je kind. Hoeveel beter je het leven dan weer aankan. Het zijn soms pijnlijke kwartjes maar je koopt er een boel voor.
 
Een nieuw paar schoenen bijvoorbeeld. Doeiii!

---