Wie de stoel past...

Ik heb drie Tripp Trapp stoelen. Een rode, een lichtblauwe en een grijze. Ze zijn beplakt met lelijke skateboardstickers en voetbalplaatjes. Toen ik afgelopen week een poetsmanie had, kwam ik erachter dat aan de onderkant van de stoelen fascinerende natuurprocessen plaatsvinden. Ik leerde ook dat als er een beker drinken omgaat, wat bijna elke dag is, ik blijkbaar vooral de tafel en de vloer schoonmaak, maar niet de onderkant van de stoelen. Eh nee, ik heb inderdaad niet vaak zo’n manie.

​De derde stoel, de rode, kocht ik via marktplaats. Ik reed er twee jaar geleden in mijn eentje voor naar een klein dorp in West Friesland, alwaar ik werd verwelkomt door de moeder. Binnen werd me al snel duidelijk dat er een nog jong kindje in het huis woonde. Waarom die stoel dan verkopen? De openhartige moeder vertelde me dat haar kindje na de bevalling een aandoening bleek te hebben. Nu, 2 jaar later was nog steeds niet duidelijk wat er precies aan de hand was, maar wel dat het jongetje nooit zou kunnen lopen. Ze had toentertijd de stoel gekocht in de hoop dat hij wél goed zou kunnen zitten. De stoel is ervoor gemaakt om van dreumes tot student op te zitten, en met die intentie had ze hem ook gekocht. (As if er ook maar één student is die z’n Tripp Trapp mee op kamers neemt, maar goed). Het zitten op de stoel bleek toch wat te hoog gegrepen voor het jongetje, en het kostte de moeder flink wat tijd dit te accepteren. Ze liet me de aangepaste gehandicaptenstoel zien en gaf toe dat hij daar toch een stuk prettiger op zat. De Tripp Trapp mocht verkocht worden.

Met een bezwaard gevoel tilde ik de stoel naar buiten en al groetend riep de moeder me na: “het is ook een heel vrolijk jongetje hoor, hij lacht veel!”.  Oh wat vreselijk dacht ik. Heb je een kind waar je dol op bent, gaat het in zo’n kort gesprek alleen maar over die benen die niet naar behoren werken. Natuurlijk wil je dan dat mensen weten dat hij om op te vreten is, dat je trots bent, gewoon omdat het je fantastische zoon is.

Op de terugweg dacht ik na over deze moeder en de weg die zij had moeten afleggen. De verwachtingen die ze had moeten bijstellen en de zoektocht naar hoe ze dit jongetje het best kon laten groeien. Ik werd overmand door een immens gevoel van dankbaarheid dat ik mijn DERDE stoel naar huis bracht. Drie stoelen die staan voor drie kinderen die weliswaar veel knoeien maar gezond zijn, en dat benam me even m’n adem. Met het raampje open kwam ik thuis.

Net werd ik gebeld door een moeder totaal in tranen. De borstvoeding ging goed, de dochter groeit, poept en plast prima. Maar het meisje was zo huilerig en onrustig en de ouders zaten er doorheen. We bespraken de opties en ook deze moeder zal gaan zoeken naar een oplossing. Kijken naar welke ‘stoel’ haar dochter het beste past, misschien eens een miskoop doen en weer verder speuren. Opvoeden als een Tripp Trapp stoel; aangepast aan je kind, dagelijkse ondersteuning biedend en besmeurd met etensresten en stickers.

De rode stoel zal ik houden tot lang nadat tot mijn jongste zoon het ouderlijk huis uit is gelopen. Uit respect voor zijn eerste eigenaar en als reminder voor de prachtige zoektocht die het ouderschap inhoudt. 

---