wie wat wakker

Mijn jongste zoon is zes en heeft ’s nachts af en toe een ongelukje waardoor zijn bed verschoond moet worden. Ik doe dan altijd net alsof ik slaap waardoor mijn man dit klusje op zich neemt. De laatste keer vroeg hij zich mopperend af waarom hij altijd de Sjaak is, waarna ik hem liefdevol toebeet dat ik toch potverdorie al die eerste jaren driemiljoen keer per nacht borstvoeding heb gegeven.
 
Alsof dat zo moeilijk was.
 
De kleine beetjes prolactine en oxytocine die met elk slokje door mijn lijf stroomden, hebben me me al die jaren geholpen te ontspannen. Het gaf me de ruimte om op een vrij makkelijke manier van mijn kinderen te houden en de energie op te brengen voor ze te zorgen. Niet dat ik nooit moe was, integendeel. De 24 uur zorg voor drie kleine kinderen, de verantwoordelijkheid die dat met zich meebrengt en de zorgen of wat ik deed wel goed was, putte me bij tijd en wijle volledig uit. Toch kon ik in de nachten goed opladen. Door mijn jongens dichtbij me te houden in een veilig bed waren we volledig op elkaar ingespeeld. Hoefde ik niet wakker te worden uit een diepe slaap en kon ik na een korte onderbreking waarbij ik mijn ventjes wat dichter naar me toe schoof voor een slokje, prima verder slapen.
 
Het concept doorslapen kenden mijn jongens de eerste jaren niet, en omdat ik dat ook niet van ze verwachtte was dat voor niemand een probleem. Nou ja, behalve voor mijn nu man dus, maar dat wist hij toen gelukkig nog niet.